:: ลี้ภัยในพายุ ::

:: ลี้ภัยในพายุ ::



เรื่องและภาพโดย : กะว่าก๋า



















ลี้ภัยในพายุ
หลบแรงร้าวที่รอนราน
ปล่อยหยดน้ำตาราดรินรดใจ
เลิกตั้งคำถามว่าทำไม ?
เหตุใดใยชีวิตจึงเศร้านัก


ความจริงที่ประจักษ์
แน่นหนักว่ารักใคร่
ห่วงหวงที่เป็นไป
ใช่เหตุผลที่มัดใจ
เมื่อคนจะไปรั้งอย่างไรก็ต้องไป
เสียน้ำตาอาลัยไปเพื่อใคร ?
เพื่อใคร....


ลี้ภัยในพายุ
เมื่อใจเจ็บก็เหน็บหนาว
เมื่อร้าวรานวานวันก็เจ็บร้าว
ถึงคราวต้องรับรู้ความจริงเสียที
ความจริงที่ว่า
แม้แต่กายเรายังรักษาไว้มิได้
ปรารถนาใดในรักที่คลอนแคลน


เข้าไปใกล้ความเจ็บให้มากที่สุด
แล้วจักรู้ว่ารักนี้แท้จริง
เพียงฉ่ำหวานในเสี้ยวพริบตา
มันเกิดขึ้นเพื่อให้ใจเราโหยหา
แล้วจึงพรากทุกหยาดหยดน้ำตาเพื่ออาลัย

รักเขามากกว่าสิ่งใด
สิ่งใดที่เราคิดว่ามีคุณค่า
หากเขาปรารถนาจะนำพา
คงไม่วางเราไว้ในบ่วงโซ่แห่งความเศร้า
คงไม่โบยตีเราด้วยเส้นแส้แห่งความหมางเมิน


ชีวิตคือชีวิต
ความรักคือความรัก
ความรักเกิดจากรูปกายและความรู้สึก
มันมิอาจแยกสิ่งหนึ่งสิ่งใดออกจากกันได้

เมื่อรัก ... จงรักอย่างดีที่สุด
เมื่อจำต้องเลิกราจงอย่าโหยหาจนใจบาดเจ็บ
จงเก็บซากเศร้าไว้เพียงแค่เพื่อทรงจำ
อย่าปล่อยชีวิตถลำจนต้องก้มคลำทางที่มืดบอด


อย่ารักใครเกินกว่ารักตัวเอง
อย่าข่มเหงน้ำใจตนด้วยการมอบชีวิตให้ใคร
นั่นล่ะ --- จงอย่าตั้งคำถามว่าทำไม ?
ทำไมเราจึงไม่ใยดีกับใจตัวเอง


รักตัวเองให้มาก
มากอย่างที่มันควรจะเป็น
ลมรักพัดผ่านให้ใจเย็น
และทุกสิ่งนั้นเป็นอย่างที่มันจะเป็นไป.