:: ผู้ชายกลางสายฝน ::

:: ผู้ชายกลางสายฝน ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า

























-1-




ผู้ชายกลางสายฝน....
เขาเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
สายตาจับจ้องไปยังความเวิ้งว้างเบื้องหน้า
ความทุกข์ในใจถูกโถมทับซับซ้อน
จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทุกข์ใดมาก่อนหลัง
รู้แต่เพียงตอนนี้ทุกข์ทั้งมวลได้รวมเป็นหนึ่งเดียว
และสั่นคลอนชีวิตของเขาจนถึงราก......














-2-




อะไรคือสิ่งที่เราตามหา ?
ความสุขแบบไหนที่กอดเกี่ยวชีวิตเราไว้


ความสุขในอดีตที่เราไม่เคยลืม
มันถูกเก็บซ่อนไว้ในลิ้นชักแห่งความทรงจำ
และพร้อมจะถูกนำมาปัดฝุ่นเพื่อเรียกรอยยิ้มในวันที่เขาท้อใจ

ความสุขในอนาคต
คือการวาดหวังถึงสิ่งต่างๆที่เขาคิดว่ามันต้องมาถึงในสักวัน
แต่ไม่เลย....
ความสุขและการรอคอยกลายเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้

ทั้งความสุขในอดีตและความสุขในอนาคต
ไม่ต่างอะไรกับการเรียกร้องความยุติธรรมซึ่งไม่เคยมีอยู่จริงบนโลกใบนี้

ถ้าความยุติธรรมมีจริง
คงไม่ต่างอะไรกับวัวกระทิงที่แสนดุร้าย
ซึ่งจะไม่พุ่งขวิดทำร้ายคนๆนั้นเพียงเพราะเขากินเจ....
















-3-




มีคนบอกเขาให้มีความสุขกับ “ปัจจุบันขณะ”
แต่แค่พริบตาเดียว
“ปัจจุบัน” ก็กลายเป็น “อดีต” ไปเสียแล้ว

“เรา” ในวินาทีนี้
แตกต่างไปจาก “เรา” ในอีก 5 นาทีข้างหน้า

“ความต่าง” นี้เองที่เป็นตัวเร่งเร้าสุข-ทุกข์ในใจเรา

เมื่อเราสุขเราอยากกอดรัดมันเอาไว้ให้นานที่สุด
เมื่อเราทุกข์เราอยากเลื่อนผ่านโมงยามนั้นไปให้เร็วที่สุด

เราผูกความสุขกับทุกข์ของชีวิตเอาไว้กับเงื่อนไขเรื่อง “เวลา”

แต่เวลาก็ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์
มันไม่เคยใยดีว่าเราจะเป็นใครหน้าไหน จะสูงต่ำดำขาว
หรือรวยจนข้นแค้นเพียงใด....

เวลายังคงเป็นเวลาอยู่วันยังค่ำ....














-4-





ใครบางคนบอกเขาว่า

“จงอยู่ให้เหนือพ้นไปจากสุข-และทุกข์”

เขาคิด...นั่นหมายความว่าชีวิตนี้
เขาต้องกลายเป็นก้อนหินที่ไร้ความรู้สึกอย่างนั้นหรือ
เขาไม่อาจมีความสุข ไม่มีความทุกข์
ไม่สามารถโกรธ เกลียด รัก ชอบ ชังใครได้เลยใช่ไหม ?

ใครคนนั้นตอบเขาว่า...
ทุกสิ่งที่เขาพูดมา
ล้วนเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วโดยเสมอ
เราไม่จำเป็นต้องเก็บกดความจริงที่เกิดขึ้นนี้
เราแค่ “รู้ตัว” และ “รู้ทัน” สิ่งที่เกิดขึ้น
รู้ทันว่าทั้งสุขและทุกข์ต่างผ่านมาและผ่านไป
ไม่มีสิ่งใดที่คงทนหรือเป็นของเราไปได้ตลอดกาล....

“อีกนานมั้ยกว่าผมจะรู้ทันสุขทุกข์และความจริงของชีวิต ?” เขาถาม

“นานเพียงเธอกระพริบตา” ใครคนนั้นตอบ

เขาคิดในใจ ....“สักวัน สักวัน”