:: จงรักษาหนทางของตัวเธอเอง ::

:: จงรักษาหนทางของตัวเธอเอง ::



ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า
















ถ้าเปรียบชีวิตคนเรากับรถยนต์สักคัน

ตัวถังรถคงเปรียบเหมือนสิ่งต่างๆที่อยู่นอกตัวเรา
เป็นเปลือกและตัวตนที่เราสร้างขึ้นมา
จากการหล่อหลอมทั้งการศึกษา ชาติตระกูล ทรัพย์สิน
อุปนิสัย พื้นฐานจิตใจ สิ่งแวดล้อมรอบตัว ฯลฯ


เครื่องยนต์ คือ ความคิด

และ ล้อรถ คือ ลมหายใจ


ใช่หรือไม่ว่า...ทุกวันนี้ผู้คนมากมายพยายามรักษาตัวถังรถ
ให้เป็นไปตามที่ใจตนปรารถนา
เราเฝ้ารักษาสิ่งที่ต้องแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

หลายคนเพียรพยายามที่จะเปลี่ยนตัวถังรถยนต์นี้ให้แพงขึ้น
ล้ำค่าขึ้น
โดยต้องเพิ่มความเหน็ดเหนื่อยให้กับชีวิตของตัวเอง

ทั้งที่ความจริงแล้ว
รถยนต์จะวิ่งไปได้
เครื่องยนต์ย่อมต้องได้รับการดูแลรักษาอย่างดีเช่นกัน

จะมีประโยชน์อะไรที่ตัวถังรถเป็นเหล็กฝังเพชร
แต่เครื่องยนต์ภายในนั้นเสื่อมโทรมและไม่สมบูรณ์

ไม่ว่าเราจะเปลี่ยนตัวถังรถอีกกี่ครั้ง
หากจิตใจของเรายังคงมืดบอดและถูกอวิชชาครอบงำ
ร่างกายที่สวยสด ทรัพย์สินเงินทองมากมายเพียงใด
อำนาจวาสนาบารมีที่มีอยู่
ถึงวันหนึ่ง…..
สิ่งต่างๆเหล่านั้นย่อมไม่มีทางช่วยให้เราพ้นทุกข์ไปได้

ยิ่งครอบครองยึดติดมากเท่าใด
กลับยิ่งทุกข์และเศร้าหมองในขณะที่ต้องสูญเสียมันไปมากเท่านั้น


เราหลงลืมความจริงที่ว่าหากเครื่องยนต์ดี มีแรงวิ่งสม่ำเสมอ
ต่อให้ตัวถังรถยนต์นั้นเสื่อมโทรมหรือเก่าผุพังแค่ไหน
รถยนต์คันนี้ก็ยังวิ่งได้อย่างปลอดภัย


จิตที่รู้ทันอารมณ์และความรู้สึก
ย่อมเป็นจิตที่ไม่ถูกความมัวหมองหดหู่ร้อยรัด


เราเคยรู้ทันความคิดของตัวเองหรือเปล่า ?
เราเคยรู้ไหมว่าต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวงที่เรากำลังเผชิญอยู่
คืออะไร ?
เราเคยรู้วิธีที่จะทำให้เราหลุดพ้นไปจากทุกข์หรือยัง ?

เรากล้าที่จะตั้งคำถามกับการใช้ชีวิตของเราหรือไม่ ?


และต่อให้ตัวถังรถงามเพียงใด
เครื่องยนต์ดีเพียงไหน ?

จงอย่าลืมว่า ล้อรถเป็นสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน

ถ้าเปรียบชีวิตคนเรากับรถยนต์สักคัน

ตัวถังรถคงเปรียบเหมือนสิ่งต่างๆที่อยู่นอกตัวเรา
เป็นเปลือกและตัวตนที่เราสร้างขึ้นมา
จากการหล่อหลอมทั้งการศึกษา ชาติตระกูล ทรัพย์สิน
อุปนิสัย พื้นฐานจิตใจ สิ่งแวดล้อมรอบตัว ฯลฯ


เครื่องยนต์ คือ ความคิด

และ ล้อรถ คือ ลมหายใจ


หมดจากลมหายใจแล้ว....
วงล้อแห่งชีวิตจะเคลื่อนไปยังหนแห่งใด

มีเพียงความคิดเท่านั้นที่จะยังคงสร้างตัวตน
และพาเราเดินทางต่อไปในวัฏฏะสงสารนี้โดยมิสิ้นสุดเลย

จนกว่าเราจะเข้าถึงธรรมะขั้นสูงสุดแห่งความเป็นจริง